دوربین عکاسی ام را برداشتم و با مادر رفتم. دو سال بود که در دفتر یک مجله مشغول کار بودم. البته کار دفتری داشتم اما گاهی عکس و مطلب هم تهیه می کردم، یعنی از هر فرصتی استفاده می کردم که پیش سردبیر خودی نشان دهم. کار تهیه خبر را دوست داشتم. از کار دفتری بدم می آمد و فکر می کردم استعداد بیشتری دارم و نباید در دفتر کار کنم، اما سردبیر طور دیگری فکر می کرد و ترجیح می داد در امور دفتری انجام وظیفه کنم و مطالبی را که من تهیه می کردم برای او جالب نبود. جالب تر از آن این بود که نه من از رو می رفتم و نه سردبیر؛ بگذریم.
پس از طی مسافتی به منزل اقدس خانم رسیدیم. دختربچه ای درب را باز کرد و همراه دخترک به طرف زیرزمین خانه رفتیم. زیرزمین پر از کیسه های قند بود و حدود 7 الی 8 نفر خانم مشغول کار بودند. اقدس خانم حدوداً چهل سال داشت. پس از سلام و احوال پرسی مشغول کمک به آنها شدیم. صحبت با اطرافیان زود گل انداخت. از هر دری صحبت می کردند ... کم کم حوصله ام سر رفت. این جنگ هم کلافه کننده شده بود. اخبارش هم تکراری بود...
خط سوم را به خاطر بسپارید.